خطرناک ترین آتشفشان های فعال ایران و دنیا

محیط زیست – آتشفشانها همواره یکی از بزرگترین نگرانی های بشر بوده اند تجربه کابوس وار شهر پمپی همیشه در فکر کسانی است که نزدیک یک آتش فشان زندگی می کنند.

هادی معیری نژاد- بعد از زلزله مهیب سراوان که ۷٫۵ ریشتر مقیاس آن بود خبرهایی از فعالیت آتشفشان تفتان به گوش می رسد. عبدالله سعیدی زمین شناس به مهر گفته اینکه گفته شود زمین لرزه ۷٫۵ ریشتری سراوان امکان دارد بر روی فعالیت این آتش فشان تاثیر بگذارد دور از انتظار نیست و باید منتظر آینده بود.این زمین لرزه می تواند در رفتار این آتش فشان تاثیر گذار باشد در کنار اینکه می تواند در فعال کردنش اثر بگذارد همچنین می تواند فعالیت کنونی آن را نیز کاهش دهد.وی با اشاره به ژرفای زمین لرزه افزود: ژرفای ۹۰ کیلومتری می توان بر روی این کوه آتش فشان موثر باشد.

همچنین در چند سال اخیر در مورد فعالیت های آتشفشانی دماوند شایعاتی به گوش رسید که نگرانی هایی را به همراه آورد که البته توسط مسئولان این موضوع رد شد
 

آتشفشانهای مشهور ایران
 

فوران سال ۷۹ میلادی وزوو
این آتشفشان حدود ۲۵٬۰۰۰ سال سن دارد، و در طول تاریخ بارها به شدت‌های متفاوت فوران داشته است. فوران سال ۷۹ معروف‌ترین فوران وزوو است، که موجب تخریب شهرهای پمپیی، هرکولانوم، اوپلونتیس و استابیا شد. پیش از این فوران، فعالیت‌های این آتشفشان برای چند صد سال، به زمین‌لرزه و خروج گاز محدود بود. ساکنان اطراف وزوو نیز به زمین‌لرزه‌های مکرر این مناطق عادت کرده بودند. به همین دلیل، هنگامی که این فعالیت‌های آتشفشان افزایش یافت، توجهی به آن‌ها نشد. همچنین، خشک شدن چاه‌ها و چشمه‌ها در اوایل ماه اوت ۷۹ نیز هشدار محسوب نشد. سرانجام، وزوو در ۲۴ اوت این سال فوران کرد.

این فوران در دو مرحله انجام شد و دو روز به طول انجامید. ابتدا، فورانی پلینیایی به مدت ۱۸ تا ۲۰ ساعت موجب بارش سنگ و خاکستر بر روی دامنهٔ جنوبی کوه کرد و شهر پمپیی را به زیر ۲٫۸ متر خاکستر فرو برد. آنگاه، فورانی دیگر از نوع پله‌ای رخ داد و بهمنی از توده‌های داغ گاز و خاکستر جوشان زمین‌های اطراف را در بر گرفت. این بهمن‌ها موجب خفگی و سوختگی افرادی شد که در شهرهای اطراف آتشفشان باقی مانده بودند، و این شهرها را به زیر لایه‌ای از خاکستر دفن کرد. شهرهای هرکولانوم و اوپلونتیس بیش‌ترین مقدار این بهمن‌ها را دریافت کردند.
فوران ۱۸ مه ۱۹۸۰ سنت هلن

 در روز ۱۸ مهٔ ۱۹۸۰ در ساعت ۸:۳۲ بامداد، زمین‌لرزه‌ای به شدت ۵٬۱ ریشتر سنت هلن را لرزاندکه در نتیجهٔ آن تمام دامنهٔ شمالی کوه در بالای برآمدگی ایجادشده شروع به ریزش در امتداد شکاف شرقی-غربی ایجادشده در قله کرد. بر اثر این ریزش، بهمن واریزهٔ بزرگی به وجود آمد که درعرض چند دقیقه به دریاچه اسپیرت رسید.

از سوی دیگر وقوع این انفجار و ریزش بهمن سبب بیرون‌ریزی حجم زیادی از موادی که بر بالای منبع کم‌عمق ماگما در زیر برآمدگی دامنهٔ شمالی کوه وجود داشت شد. براثر فشار آزادشده، ماگما نیز به‌شدت گاززدایی شد و در عرض چند دقیقه، فورانی پلینیایی روی داد این فوران تا ۹ ساعت ادامه داشت و در بعدازظهر به اوج خود رسید. وقوع بادهای شدید خاکستر و گازهای ناشی از فوران را با میانگین سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت برای ۱۰۰۰ کیلومتر اول به سمت شرق و بر فراز ایالت واشنگتن آوردند و تقریباً سه ساعت و ربع پس از شروع فوران، خاکسترهای آتشفشانی شروع به ریزش بر روی اسپوکن که در ۴۰۰ کیلومتری از کوه سنت هلن قرار داشت کردند .
دراین فوران ۵۷ نفر کشته شدند. با وجود این اگر این فوران به جای یکشنبهٔ تعطیل، یک روز دیرتر روی می‌داد که چوب‌بُرها بر سر کار بودند بر شمار کشته‌شدگان آن تا حد زیادی افزوده می‌شد.

http://khabaronline.ir/detail/287228/society/environment